Πληγωμένε μου εαυτέ...

Προς τον πληγωμένο μου εαυτό:

Ψάχνω διαρκώς να βρω τα κατάλληλα λόγια που θα σου πω… παρηγορητικά λόγια, που θα ελαφρύνουν την ψυχή σου. Αλλά κατευθείαν σκέφτομαι: και να τα πω τι θα γίνει; Τι θα αλλάξει; Εξάλλου και οι σκέψεις μου μοιάζουν με φυλακή, που παγιδεύουν το νου και μαρμαρώνουν το βαθύτερο Είναι μου, την ψυχή μου. 

Δεν ξέρω τι λόγια να σου απευθύνω και πώς θα μπορέσω να ζεστάνω την πονεμένη και βασανισμένη καρδιά.

Όταν όλοι σ’ εγκατέλειψαν επέλεξα κι εγώ να σ’ εγκαταλείψω γιατί δεν ήξερα τι να σου πω και τι να κάνω μαζί σου… Έφυγαν όλοι και έμεινες μόνος, γεμάτος φόβο και αμφιβολία, πόνο και μοναξιά, απορίες δίχως απάντηση και ανείπωτη θλίψη. 

Προς εσένα πληγωμένε και εγκαταλελειμμένε εαυτέ μου… 

Δεν έχω να σου πω κάτι… και δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα, δεν θέλω να σου δώσω τίποτα…

Ούτε συναίσθημα, ούτε τρυφερότητα… ούτε ένα χάδι, ούτε λίγη συντροφιά… ούτε κατανόηση, ούτε σεβασμό… που να τα βρω; Δεν έχω τίποτα να σου δώσω, μην περιμένεις και μη μου ζητάς… ούτε τον πόνο σου δε θέλω να δω, ούτε μ’ αυτόν δεν μπορώ να ασχοληθώ, ούτε να τον αντέξω…

Εαυτέ μου… έχεις μάθει να παλεύεις μόνος… μακριά από τους ανθρώπους, μακριά από την αγάπη, μακριά από τα ζεστά και ανθρώπινα συναισθήματα… δεν έμαθες να ζητάς, δεν έμαθες να δέχεσαι, παρά μόνο να προσδοκάς, χωρίς, όμως, αποτέλεσμα, χωρίς ελπίδα…

Λίγη συμπόνια ήθελα να σου δείξω, αλλά πως μπορώ να μαλακώσω απέναντί σου και να σου μιλήσω, να σε φροντίσω, να σε περιποιηθώ; Δεν βρίσκω καμία πόρτα συναισθήματος για σένα ανοιχτή, δε νιώθω καμία ανάγκη να σε υποστηρίξω… ούτε να σου δείξω ότι είμαι εδώ για σένα…

Κάθε φορά που σε πλησιάζω, όλο και απομακρύνεσαι… σε βλέπω ξερό και παγωμένο, προσπαθώ να σε προσεγγίσω, αλλά δεν μπορώ να διακρίνω κανένα σου συναίσθημα. Ακόμα και από απόσταση προβάλλει τόσο πληγωτικά η θολή σου φιγούρα, σαν ένα ανεστραμμένο είδωλο, και δε μ’ αφήνει αλώβητο… Μένω να αναρωτιέμαι, «γυμνός», μπροστά στην παραμορφωμένη σου εικόνα: Τι μπορώ να κάνω μαζί σου; Ούτε εσύ δεν έχεις κάτι να δώσεις… κι εγώ το μόνο που κάνω είναι να θυμώνω… και με ‘σένα, αλλά κυρίως μ’ όλα αυτά που δεν είσαι… 

Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια; Μ’ άφησες να ζω με μια προσδοκία και με μια αγωνία για το πώς θα μπορέσω να καλύψω τις ανάγκες του παρελθόντος, πώς θα καλύψω τα αναρίθμητα τραύματα και πώς θα είμαι καλά με σένα και με τους άλλους γύρω μου. Μ’ άφησες, όμως, αβοήθητο, πονεμένο, απογοητευμένο, στεναχωρημένο και απελπιστικά μόνο… χωρίς να με νοιάζεσαι, χωρίς να μπορείς να με σηκώσεις, να με ενθαρρύνεις να ζήσω... να προσπαθήσω… να προχωρήσω…

Πολλές φορές, που επιχειρώ να έρθω κοντά σου, νιώθω τόσο θυμό που δεν θέλω ούτε τον λόγο να σου απευθύνω: πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι, τι πέρασες όλα αυτά τα χρόνια, πώς τελικά κατάφερες να επιβιώσεις;

Απλά μένω και σε κοιτάζω, έτσι όπως είσαι πληγωμένος και εγκαταλελειμμένος και παγώνω… απέναντι σε σένα, απέναντι στη ζωή που δεν έζησα, απέναντι στους ανθρώπους που δεν ήταν εδώ για σένα και εσύ δεν κατάφερες ποτέ να είσαι εδώ για μένα…

  Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.