Επικίνδυνες βουτιές στο παρελθόν

Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο...όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι...Τάσος Λειβαδίτης

Θυμάσαι όλα εκείνα τα βράδια που επέλεγες να χάνεσαι στο παρελθόν, να ανοίγεις πόρτες στον λαβύρινθο της μνήμης που ήξερες πολύ καλά ότι δεν σε οδηγούν κάπου; Επικίνδυνες αυτές οι βουτιές στο παρελθόν, γιατί κάθε φορά μπορείς να ανακαλύψεις και νέα πράγματα που σε πλήγωσαν, που σε πόνεσαν ή να θυμηθείς όλα αυτά που σε απογοήτευσαν και σε πρόδωσαν. Και τώρα… μετά από τόσο καιρό γιατί να ξύνεις αυτές τις πληγές, γιατί να ανοίγεις τις πόρτες και να κοιτάζεις τι υπάρχει στο βάθος; Ίσως, κάποιες πόρτες είναι καλύτερα να τις κλείσεις, όχι για να μη θυμάσαι, αλλά γιατί δεν σε οδηγούν πουθενά. Όταν ξέρεις πως όσο και να κοιτάξεις μέσα στην πόρτα δεν υπάρχει κανένας προορισμός, είναι ανούσιο να παίζεις με το άνοιγμα και το κλείσιμο αυτής… Μπορεί να χρειάζεσαι αρκετό χρόνο για να κλείσεις οριστικά κάποιες πόρτες ή μπορεί να νιώθεις την ανάγκη να πείθεις τον εαυτό σου ότι κάτι υπάρχει πίσω από αυτές τις πόρτες… πώς αν ψάξεις πίσω από τις αράχνες θα ανακαλύψεις τον θησαυρό. Αν υπήρχε θησαυρός θα τον είχες ανακαλύψει πιο νωρίς και η συγκεκριμένη κατάσταση δεν θα ήταν κρυμμένη πίσω από μια ερμητικά κλειστή πόρτα, που όποτε μπορείς ρίχνεις κλεφτές ματιές, αναπολώντας το παρελθόν ή τις ελπίδες και τα όνειρα που είχες στο παρελθόν…

Το παρελθόν όσο και να το σκεφτείς, όσο και να αναμετρηθείς μαζί του δεν μπορείς να το αλλάξεις… Μπορείς να συνεχίσεις να παλεύεις και να χάνεσαι μέσα σε ένα παρελθόν, που δεν αλλάζει. Όμως, είναι προτιμότερο κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι το παρελθόν όσο και να προσπαθήσεις δεν αλλάζει. Ίσως, κάποια στιγμή συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς να αλλάξεις τις αναμνήσεις σου, τον τρόπο που εσύ αναπαριστάς στο μυαλό το παρελθόν σου, τον βαθμό που αφήνεις το παρελθόν να σ’ επηρεάζει και το φορτίο που κουβαλάς από αυτό.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, παρά μόνο να πραγματοποιούμε που και που επικίνδυνες βουτιές σ’ αυτό, που δεν είναι σίγουρο ότι θα μας αφήσουν αλώβητους και άθικτους. Για αυτό, όσο είναι νωρίς, ας αφήσουμε αυτές τις επικίνδυνες βουτιές σε βαλτωμένες και αδιέξοδες καταστάσεις και ας τακτοποιήσουμε έτσι τις αναμνήσεις μας που θα επηρεάζουν όσο το δυνατόν λιγότερο το παρόν και θα καταδικάζουν στο ελάχιστον το μέλλον μας. Οι αναμνήσεις μπορούν να αλλάξουν και να μετατραπούν σε μια λύτρωση ή μπορούν να συνεχίσουν να μας κυνηγούν, βυθίζοντάς μας σε ένα διαρκές μαρτύριο… Ίσως, κάποια στιγμή πάρουμε την απόφαση να κρατήσουμε τις αναμνήσεις και τα μαθήματα που έχουμε πάρει από τις παρελθούσες εμπειρίες και εστιάσουμε στο παρόν, χωρίς έντονες αναπολήσεις, χωρίς να ζούμε μέσα από το παρελθόν και χωρίς να νιώθουμε ότι έχουμε ανάγκη σ’ αυτό για να δομήσουμε το μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει πως ξεχνάμε το παρελθόν, απλά μπορούμε να το τακτοποιήσουμε και να μας αφήσει στην ησυχία μας, εξασφαλίζοντας μια ήρεμη και ισορροπημένη ζωή.