Για πόσο μπορεί να διαρκέσει στο
μυαλό μας, στην καρδιά μας ένας ανεκπλήρωτος έρωτας;
Πόσο εξιδανικεύουμε την
κατάσταση και το πρόσωπο που έχουμε ερωτευτεί και τι προσδοκίες έχουμε; Κι όταν
περάσει αρκετός καιρός ζώντας ένα ανεκπλήρωτο έρωτα οι προσδοκίες που έχουμε
είναι πραγματικές ή στηρίζονται στο ψεύτικο οικοδόμημα του μυαλού μας;
Μήπως
τελικά φοβόμαστε ότι η πραγματικότητα θα μας απογοητεύσει με βάση αυτό που
έχουμε στο μυαλό μας, αυτό που περιμένουμε από τον άλλο, αν τελικά περιμένουμε
κάτι… Ή βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι δεν περιμένουμε τίποτα, γιατί ότι και να
ζήσουμε θα είναι λιγότερο από όσα φανταστήκαμε;
Κάποια στιγμή μπορεί να μην
ξέρουμε καν τι ελπίζουμε, τι προσδοκούμε;
«Να σε δω; Να σε ακούσω; Μου
αρκεί αυτό; Κι αν αυτό δεν μου αρκεί τι θα μπορούσα να περιμένω και γιατί; Κι
αφού τόσο καιρό δεν έγινε κάτι, γιατί να γίνει τώρα; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Πολλά
αναπάντητα γιατί τριγυρίζουν στο μυαλό μου, χωρίς να έχουν απάντηση. Ξέρω ότι
σε ζαλίζουν τα γιατί, μήπως αυτά φταίνε; Κι αν δεν φταίνε αυτά τι φταίει…
μήπως, μήπως, μήπως;;;
Κι ένας νέος κύκλος ερωτημάτων στροβιλίζεται στο μυαλό
μου…
Και αναρωτιέμαι: τι θα μπορούσα
να κάνω διαφορετικά; Να είμαι ειλικρινής και μετά να φύγω τρέχοντας; Να φύγω
πριν ακόμη τα πράγματα γίνουν τόσο δύσκολα ή μπερδευτούν τόσο συναισθηματικά;
Όμως, κάποιες στιγμές
συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω αν περιμένω κάτι, δεν μπορώ καν να με φανταστώ μαζί
σου. Είναι απλά κάτι μακρινό, κάτι που κάποτε θα μπορούσε, ίσως, κάτι να γίνει…
κάτι, αβέβαιο, απροσδιόριστο, ασαφές, απλανές μέσα στην πλάνη του μυαλού μου…».
Παπαδοπούλου Ελένη- Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου